Exakta Omstreeks 1973 kocht ik mijn eerste spiegelreflex, een Exakta RTL1000. Oost-Duits en in eerste instantie zonder lichtmeter. Het dakkantprisma kon je hiervan ontkoppelen en vervangen door een lichtmeetunit. Dat was niets meer dan een naald in de zoeker die je in het midden moest zien te krijgen door of het diafragma of de sluitertijd te wijzigen. Dat was op zich al heel wat want je kreeg toen in ieder geval een beetje idee van over- of onderbelichting. Je had wat meer controle. Je kon er een kabelontspanner op aansluiten, had een aflopende timer als zelfontspanner, een knop om de ASA of DIN waarde op te geven. Tegenwoordig is dat ISO maar toen nog allemaal ASA/DIN. De Exakta maakte gebruik van een eigen bajonet-aansluiting voor de lenzen. Ricoh Ergens rond 1977 ben ik overgestapt naar de Ricoh Singlex TLS. Hier heb ik er twee van gehad (gelijktijdig). Ik wilde in staat zijn zowel kleur als zwartwit te schieten, vandaar. De Ricoh maakte geen gebruik van een bajonet-aansluiting maar maakte gebruikt van een M42 schroefaansluiting. Je moest de lens er dus op draaien tot deze vast zat – het is/was een korte schroefgang dus de lens zat er vlot op. Praktica Hierna was het de beurt van de Praktica Super TL1000. Ook van deze camera heb ik er twee gehad maar deze bevielen me niet zo goed als de Ricoh. Ook deze waren voorzien va M42 schroef-aansluiting. Het tweede exemplaar welke ik voornamelijk gebruikte voor zwartwit had de onhebbelijke eigenschap veel te veel film te transporteren bij elke nieuwe opname. Een rolletje van 36 opnamen was er erg snel door en bevatte soms maar rond de 24 opnamen. Qua degelijkheid gaf ik toch echt de voorkeur aan de Ricoh.